en hield er een dubbel gevoel aan over.
Wie naait, heeft ongetwijfeld de prachtige stoffen van Lotte Martens zien passeren. Stuk voor stuk prachtig, een ware streling voor het oog! Toen ik wind had dat ze bij de opening van haar flagshipstore in Leuven (allez, Kessel-Lo ;-)) een workshop voor volwassenen ging organiseren, was het alle hens aan dek: proberen als één van de eerste 10 dat Googleformuliertje invullen en alle vingers gekruist houden dat ik erbij zou zijn. Ik keek er enorm naar uit om iets bij te leren over de manier waarop ze die fantastisch mooie stoffen maakt.
Bon, behalve het feit dat ik toch wel even heb moeten wachten op bevestiging, was ik erbij! Ik keek er echt superhard naar uit, want het is al een eeuwigheid dat er iets van onder mijn machine is gerold. In alle eerlijkheid: het begon goed. We gingen met z’n tienen zitten aan een lange tafel, na een blik geworpen te hebben in het atelier, en begonnen aan de opdracht: een blad papier nemen om er een simpele geometrische figuur op te tekenen, om dat blad dan vol variaties op deze geometrische figuur vol te tekenen. Eens klaar, uitknippen, en op het tafelblad uitzetten, op verschillende manieren, zodat we zouden kunnen zien wat ons het meeste beviel (strak, warrig, …). Ik vond dat een bijzonder inspirerend idee: je kan met simpele figuren echt superveel supermooie dingen maken, dus mijn creativiteit heeft het zeker geprikkeld. Maar op dat moment begon het grootste probleem voor mij: de tijdsdruk, die alleen maar erger zou worden naargelang de workshop vorderde (geen tijd om figuren over te tekenen uit een boek voor ons!). Op dat moment moesten we beslissen wat we zouden nemen, en het in negatief op een ander blad steviger papier uittekenen. De vormen moesten dan uit dat negatief gesneden worden. En eerlijk: hier moest het allemaal echt supersnel gaan. Het is waar: ik had iets makkelijkers kunnen nemen, of minder figuurtjes. Het zal wel in de aard van het (perfectionistische) beestje liggen: ik wou er natuurlijk een mooie boodschappentas aan kunnen overhouden. Om het kort te houden: naar het einde toe kon ik gewoon geen vormen meer uitsnijden, omdat de tafel simpelweg werd afgeruimd. Ik heb dan snel wat textielverf gemengd (toch nog wat glitter, niet alles was verloren) en dan snel snel naar de zeefdruktafel om het toch maar af te krijgen.
Kortom, het moest snel. En nu, the rant: wat me stoorde, is dat de dag ervoor dezelfde workshop werd gegeven voor een select clubje bloggers (zie hier, hier en hier), over een vermoedelijk beduidend langere tijdsspanne, en dat zij wél hun tijd mochten nemen. De indruk die ik hierbij kreeg, die zondag, is dat “ons” groepje minder aandacht en tijd behoefde, net omdat we geen “bekende” bloggers zijn (en dus geen netwerk zouden hebben?).
En het wringt een beetje: mits een minimum aan extra inspanning, zou het echt een succes geweest zijn waar ik iedereen in mijn omgeving (en ik ken nogal wat naaisters – het is een populaire hobby ;-), maar ook familie, vrienden en collega’s) enthousiast over zou verteld hebben. Nu hou ik het een beetje voor mezelf, net omdat het wat wringt. En dat vind ik jammer. Het is echt een heel toffe stiel, heel mooie producten, ik heb er zelf keiveel ideeën van gekregen, maar de PR naar iedereen, en dus niet alleen naar gekende bloggers, kan beter. Als er iets is dat ik geleerd heb dankzij scripties over sociale media, is dat iedereen een netwerk heeft en als ambassadeur voor een product een geloofwaardige boodschap brengt. Iedereen is dus even belangrijk en verdient dezelfde aandacht en kansen. Maar, uiteindelijk, no (really) hard feelings: ik begrijp het wel. Er staat veel op stapel (ook dankzij het boek), maar toch. Better luck next time?
123 testing stuff 